We zitten weer

Daar zitten we weer. En boot vol met studenten en allemaal zonder koffer. Dus jongeren die in Zeeland blijven studeren. Het is hun eerste dag en ik voel hun spanning. Het slaat bijna over op mij. Ze hebben wel of niet al vrienden gevonden. Degenen die vrienden gevonden hebben babbelen er vrolijk op los. Nog geen gemopper op school, nog geen stress voor toetsen. Gewoon vrolijk gebabbel, zoveel dat het een brei van gebabbel is. Ze hebben nog geen vaste plekken en zijn verspreid over de boot gaan zitten. 

Tussen de studenten zitten twee oudere mensen ieder wel met een koffer. Zouden ze op reis gaan naar hun huis of juist weg van huis? Ze horen niet bij elkaar. De vrouw heeft een button op. Ik kan net niet zien wat er op staat. Of ze is dement en weet haar naam niet en staat dat er op of ze gaat een groepsreis maken en is ze ingedeeld in een groep en moest ze die button op. Er zijn mensen die die button dan thuis al op doen. Dan ziet de hele wereld dat ze behoren tot een groep. Mooi is dat eigenlijk. 

En niet te vergeten de docenten aan boord. Mezelf niet meegeteld zitten er twee. Ze zitten een beetje in een krant te lezen niet nieuwsgierig naar de studenten  ik wel. Welke zitten volgende week bij mij in de klas? Hoe zouden ze zijn? Is het goed dat we elkaar elke dag aan boord zien of juist niet? 

Ik heb er zin in, zij hopelijk ook