Het is wat onrustig weer en daarom vaart de boot niet. Maar het is niet alleen onrustig weer, het is overal onrustig. En ik kan het niet laten om ook in deze blog daar aandacht aan te besteden. Afgelopen weekend zijn er aanslagen geweest in Parijs. Daarbij zijn heel veel mensen omgekomen. Om dat te gedenken is op veel plaatsen op maandag een minuut stilte in acht genomen. Ook op mijn hogeschool en dat was een indrukwekkende bijeenkomst.
De voorzitter van het CvB sprak vooraf een woordje, maar hij was te vroeg klaar. Gedurende twee minuten waren wij stil voor de minuut stilte. Dat voelde wat vreemd want wat doe je in de tijd dat je niet stil hoeft te zijn, maar wel stil moet zijn omdat er zo een minuut stilte komt. Het beetje het effect van oud en nieuw wanneer iedereen naar de klok staart om te weten wanneer je weer geluid mag maken. Nu ging het erom wanneer je stil moet zijn. Om 12 uur ging iedereen die aanwezig was staan. En dat waren er veel. Studenten van alle opleidingen, internationaal en nationaal, docenten van alle opleidingen, diensten en andere medewerkers, Volgens mij was iedereen die op school aanwezig was, aanwezig in de aula. Bijzonder kippenvel moment. Dat heb ik toch echt niet vaak. Zo emotioneel mooi. En dan merk je pas hoe betrokken iedereen is. Hoe angstig de jonge mensen zijn, hier op school maar ook in mijn directe omgeving. Vanochtend een gesprek met een studente gehad die zich serieus afvroeg of ze de opleiding nog wel af wilde maken. Zij studeert toerisme en ze heeft het gevoel dat straks niemand zijn huis meer uit durft. Zij zelf wil eigenlijk ook liever niet meer in mensen massa's zijn. Triest vreselijk triest. En vanochtend deelde mijn dochter deze afbeelding.
Hoewel een heerlijke Zeeuwse spreuk trof mij de afbeelding wel heel erg in mijn hart. Ik ben ook van na de oorlog, maar van de generatie die groot is gebracht in de koude oorlog en waar dreiging altijd aanwezig was. Zo erg dat wij er aan gewend raakten. Zij is van een generatie die de koude oorlog niet heeft meegemaakt. Zij en met haar alle jongeren moeten nog wennen aan de constante dreiging. Maar moet dat? Zou het niet gewoon zo moeten zijn dat we met elkaar goed kunnen samen leven. Dat we elkaar respecteren en in de waarde laten. En dat we ons niet door angst laten opjutten tot gedrag waarmee we alles alleen maar erger maken. Ooit eens een Nederlands examen moeten doen over een artikel met de inhoud dat we ons niet door angst moeten laten regeren. Dat we vooral bij ons zelf moeten blijven.
Ik begrijp wel dat er veel mensen in ons landje bijkomen, maar welke keuze hebben we. Die mensen laten doodschieten in hun eigen land? Waarvan een deel van de bombardementen door ons worden gedaan trouwens. Hebben we niet de plicht de onschuldigen onderdak te bieden? En ja beste zwartkijker er zat nu een terrorist bij en waarschijnlijk komen er nog meer op deze manier Europa binnen, maar moet je dan niet beter controleren en niet de grens willen dichtdoen. Laat je je dan niet vreselijk leiden door een irrationele angst?
Ik vind het moeilijk maar ik wil niet dat de kinderen en jongeren in angst leven. Ik wil afronden met het meest mooie video moment wat ik de afgelopen dagen heb gezien.
